Uzaktan anımsamak en güzeli yitirdiklerini Yaşamın biçimi belli,
Şekil almıyor bazen bir heykel gibi.
Ama gözlerin?
Yıldız desem yıldız değildi.
Yağmur damlası kristalleri hiç değil,
Kıvılcımın hangi türü bilemedim.
Ama şahaneydi gözlerin...
O kadar mı güzel bakılır, bakıyordun,
Karşımda tüm içtenliğinle duruyordun.
Ve karşımda tüm egolarından sıyrılmış olarak;
Büyük hissediliyordu...
Zaman durdu,
An kayboldu.
Bu belki büyük bir Ay tutulmasıydı prensim;
Bense bir kaosun içine hapsoldum. Bilmiyordum,
Dağılıyordum.
Şimdi omzunda ince ince ağlamak istiyordum.
Bulduğum anı da donduramıyordum ya;
Sen benim yıllardır beklediğim sevgilimdin, Sen prensim...
Uzun metrajlı bir filminin; ayrımlarda çarpışan kelebekleriydik belki;
Karşı koyamadığımız bir yangının kurbanlarıydık,
Kendi içinde yanıp sönen sırlarını, kendine saklayan...
Veda edemeyen.
Sen prensim...
Sen benim yıllardır beklediğim sevgilimdin,
Ama olamazdın ki...
Ama keşke’ler le bitmeseydi cümlelerimiz
An’lar daha kolay anlam bulurdu ki.,
(Anlamlandırmaktan vazgeçemediğim AN’lara, papatyalara)
ŞENGÜL DEMİR ALTINDAĞ 25.02.2020