Ölmek için bile zahmetin gerektiği bir yaşam mı
olacak benimkisi...
Çarşaflara dolanıp gözyaşına salmak gibi sabahı ,
ya da siktir et dermişçesine ;
donanmış olarak estetiğine yaşamın...
Şimdiyse ölmek için zahmete ihtiyacım yok
Zamana karşı direnemem.
Gün batımı yaklaştığında, şehirler beni bekledi,
ben şehirleri...
Valizler açılmayı bekledi, ben terapiyi...
Terapiyse kendi içimde öldürmeyi cesaret edemezdi beni,
bense seni...
(Bir kısır döngünün içinde bulduk kendimizi
Med cezirleri besledik, unutarak saatleri.
Yıkımların hangi açıdan kaçınılmaz olduğu değişecekti zamanın birinde üstelik )
ŞENGÜL DEMİR ALTINDAĞ